Czarny Czwartek, bo ludzie się nie zmieniają, tylko okoliczności

Byliśmy dziś w kinie, na Czarnym Czwartku, w reżyserii Antoniego Krauzego.

Chciałam iść na ten film z dwóch powodów, pierwszy, że to jeden z tragiczniejszych wydarzeń historii najnowszej. A drugi powód, że miałam wtedy pięć lat i pamiętam tow. Wiesława z telewizora, czasem zamiast dobranocki.
Wtedy wydawał mi się jedynie nieprzyjemnym dziadem o skrzeczącym głosie popijającym z karafki wodę. Pamiętam też, te podwyżki cen żywności i że potem zniknął nagle skrzeczący dziad, a na jego miejsce wszedł energiczny Gierek z hasłem „pomożecie”.

Tyle własnej retrospekcji.

Nie wiedziałam o wydarzeniach w Gdyni, Gdańsku i Elblągu, no bo i skąd?
Małe dziecko i to w samym środku Wielkopolski.

Ojciec co prawda cicho (bo myślał, że śpimy) mówił mamie, że w Gdańsku podpalili budynek Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Tyle.

Dziś wiemy…tyle, że ta wiedza jest dziś inna, to nie najnowsze wydarzenie, a historia, tragiczna, ale historia.

Czy film mi się podobał?

Na pewno przeniósł mnie na chwilę do tamtej rzeczywistości PRL-owskiej, bo jest zrobiony dobrze, bez zbędnych ozdobników i wyolbrzymień.

Pszoniak jako Gomułka idealny, jakbym cofnęła się w czasie, a Fronczewski jako Kliszko…no cóż, ale kto te postacie dziś pamięta?

Nawet Cyrankiewicza, odstającego od tej proletariackiej „elity”?

Ale nie o tym chciałam, a o tej rodzinie Drywa. Przeciętna rodzina, marząca, by żyć normalnie, spłacić mieszkanie, kupić meble, może potem samochód…potem kanapki do pracy i…zaczyna się jej koszmar.

Ile było takich rodzin?

A on do końca martwił się o prezenty pod choinkę dla dzieci. To miało być ich pierwsze Boże Narodzenie w nowym mieszkaniu.

Polecam ten film gorąco, by przypomnieć, że nikomu nie można dać nigdy całkowitego kredytu zaufania. Bestialstwo rodzi się z bezkarności, bo ludzie się nie zmieniają, tylko okoliczności i zawsze są ofiary i kaci.

Może dziś zmienił się tylko „straszak”, choć czy na pewno?