Dom Elżbiety CX (zakończenie)

Ksiądz, chcąc dodać odwagi Elżbiecie, powiedział:

- Posłuchaj mnie uważnie. Musisz bardzo intensywnie myśleć o tym, by uwolnić dom z tego parszywego nalotu, które zagnieździło się tutaj. Pamiętaj też, że Carlota jest bardzo silna, nie wiem jak odzyskała pełnię mocy, ale podejrzewam, że to Piotr…no cóż, wiem, że on jest dość słabym człowiekiem. Nie było mu w życiu łatwo. – Dodał jakby na jego usprawiedliwienie – Teraz wszystko zależy od ciebie. Jeżeli Carlota w tobie weźmie gorę, będzie bardzo źle, rozumiesz?

- Tak – Powiedziała bardzo cicho – ale, nie wiem, czy mam siłę. To jest we mnie. Janusz ratuj! – Jęknęła i po chwili nie swoim głosem dodała – myślisz, że ona jest w stanie mi się przeciwstawić? – I zaśmiała się chimerycznie.

Janusz westchnął, wiedział, że władzę, nad ciałem Eli wzięła Carlota. Był już blisko nich, bo rozmawiając z nią, delikatnie przesuwał się w jej stronę. Widział, że obok Karoliny jak trupy leżą obaj mężczyźni. Przez umysł przebiegła mu straszna myśl, że ich zamordowała. Wtedy Piotr poruszył ręką, jakby przez sen. Odetchnął z ulgą. Domyślił się, że są pod działaniem jakiejś siły, albo ziół.

- Elżbieto! – Nie dawał za wygraną – ona chce cię zniszczyć. Wyrzuć ją, nie daj sobą manipulować. Pamiętaj, że to ty jesteś jedynym władcą własnego ciała i duszy i żadna najczarniejsza siła nie może tego zniszczyć, chyba, że poddasz się jej sama.

- Boję się, ona mnie więzi! – Usłyszał głos Eli jako krzyk rozpaczy – wyśmiewa się ze mnie, z moich marzeń i wspomnień. Nie wytrzymam tego!

- Wytrzymasz. Pomogę ci. Teraz jeżeli możesz, nie daj jej tego podsłuchać, ok.?

Skinęła głową.

- Zacznij się modlić. Mów jakąkolwiek modlitwę, tylko od serca, żeby nic innego nie miało do ciebie dostępu. Rozumiesz?

Znów skinęła głową i zaczęła „Ojcze Nasz…” Po pewnym czasie upadła na zakurzoną podłogę na kolana i dalej mówiła z przejęciem Modlitwę Pańską. Łzy spływały jej po policzkach, obok przesuwały się cienie…wokół panowała przedziwna atmosfera, jakby uwalniała coś swoją modlitwą. Janusz też stał w skupieniu. Modlił się o wybawienie Elżbiety i reszty ze szponów tego, co tyle zła uczyniło i chciało przejąć władzę nad Elżbietą.

W pewnej chwili nad głową Eli pojawił się ogień. Jakby coś za nią płonęło, Janusz się wystraszył, myśląc, że to Carlota z zemsty chce spalić dom. Gdy zobaczył w tym płomieniu twarz, To była okrutna twarz, pełna nienawiści i okrucieństwa, choć była twarzą pięknej kobiety.

- Tym razem wygrałeś księżulku – zasyczała jak żmija – ale spotkamy się jeszcze…- i rozpłynęła się jak chmura.

Janusz podbiegł do Eli, która nadal się modliła, choć osuwała się ze zmęczenia na podłogę.
Dotknął delikatnie jej ramion.

- To już koniec – szepnął – podnieś się, czas, byś w końcu zaczęła się leczyć. Wyglądasz okropnie – zażartował nieśmiało. – A i resztę czas zbudzić, niech nie wylegują się na podłodze.


Kiedy potem wszyscy siedzieli w kuchni, popijając herbatę, żadne z nich nie miało siły, by analizować to, czego doświadczyli. Nawet Janusz, spoglądając na to całe towarzystwo, poczuł się bezradny. Pomyślał, że tak lepiej. Zegar w salonie wybijał pierwszą w nocy. Zaczął się nowy dzień i wszystko co było, stało się tylko mglistą przeszłością. Choć wciąż w głowie słyszał ostatnie słowa Carloty „spotkamy się jeszcze…”



Koniec