Dom Elżbiety VII - Nowa opowieść ( Iwona )

Rano przyjechali fachowcy z komputerem, poradzili sobie bardzo szybko z podłączenie i zainstalowaniem sieci. O dwunastej komputer i Internet działał. Ela chciała się dowiedzieć, czy przyjadą, jeśli będzie chciała kompa przestawić gdzie indziej. Powiedziała, że chce wyremontować strych i tam zrobić sobie gabinet do pisania. Jeden z instalatorów powiedział, że przecież mogą to zrobić od razu, ale Ela wytłumaczyła, że tam na razie nie ma instalacji elektrycznej, a poza tym, tam jest potrzebny gruntowny remont. Jeden z nich podał jej numer dobrej firmy od instalacji elektrycznych i dodał, że są szybcy i raczej nie zawyżają kosztów.

Furgon odjechał, a dziewczyny podziwiały ten cud techniki, który wczoraj kupiły. Zrobiły sobie potem obiad, pooglądały ogród i dzień minął nawet tego nie zauważyły. Następnego dnia Karolina musiała wyjechać, wzięła sobie trzy dni urlopu, a próbowała dodzwonić się do swojej firmy, by poprosić o jeszcze kilka dni. Oczywiście okazało się, że w pracy jest teraz niezbędna i musi wracać. Do późnego wieczoru siedziały w bibliotece, gdzie został na razie podłączony komputer. Ela opowiedziała Karolinie ten dziwny sen o kluczyku, dłoniach i stopach biegnących na strych, pokazała jej też list babci.

- Wiesz – po tym wszystkim powiedziała Karolina – twoja babcia bardzo cierpiała z dwóch powodów, jeden to twoja mama, a drugi, że brakło jej odwagi na spotkanie z tobą. List jej jest pełen ciepła, ale też i smutku. Powiedz – zagadnęła nagle – czy ty w ogóle wiedziałaś o jej istnieniu?

- O to chodzi, że nie, nie wiedziałam. Gorzej, nigdy się ojcu nie zapytałam, pamiętam za to, że nigdy mi niczego nie brakowało, choć ojciec nie był bogaczem i podejrzewam, że to była jej zasługa.

- A ona skąd właściwie była taka bogata? Dom jest utrzymany na wysokim poziomie, ciebie wspierała, tą gospodynię, z tego co mówisz też. Zastanawiałaś się nad tym?

- To akurat wiem, ten prawnik mi powiedział. Dostawała co miesiąc coś w rodzaju renty z banku w Szwajcarii. Miała tam konto i żyła chyba z odsetek. Zresztą, to konto też do mnie należy i mam też kluczyk do skrytki bankowej.

- To ty teraz jesteś bogata jak udzielna księżna!

- Nie wiem, fakt, czuję się bogata, masz rację. Ale też coś nie daje mi spokoju, ten kluczyk, te sny…tu jest jakaś tajemnica, może babcia chce by ją rozwikłała?

- Przesadzasz, fakt, trochę ten kluczyk tajemniczy, ale …no wiesz dom, pieniądze, kurcze aż ci zazdroszczę.

Siedziały jeszcze do późna, rozmawiając o nagłym bogactwie Eli, o tym, że niestety nie będzie jej Karolina mogła pomóc przy przeróbce strychu i że jeżeli tylko będzie się mogła wyrwać ze swojej firmy to do nie przyjedzie. Potem poszły spać, bo zrobiło się bardzo późno zegar w salonie wybijał już pierwszą w nocy.
Znów zapomniały o tym, jak zrobić sobie ciepłą wodę, więc podgrzały wodę w czajniku, by się trochę umyć.
Ela ledwie się położyła, poczuła silne zmęczenie, oczy jej się zamykały, więc odłożyła książkę „Montaillou, Wioska Heretyków” Ladurie i zgasiła nocną lampkę.

Gdy tylko zapadała w sen, poczuła zimno kluczyka w ręce, potem ujrzała młodą dziewczynę siedziała w kącie i strasznie płakała. Chciała do niej podejść, zapytać, czemu płacze, ale była jakby za niewidzialną barierą. W pewnej chwili tamta poderwała się na nogi, spojrzała na nią wielkimi smutnymi oczami i wybiegła. Ela chciała za nią biec, ale w holu jej już nie było…słyszała szloch dochodzący ze strychu, chciała tam pójść, lecz ogarnęło ją przeraźliwe zimno i się obudziła.
Leżała w ciemności, a smuga światła księżycowego nadawała pokojowi jeszcze więcej tajemniczości. W ręce miała kluczyk! Przeraziła się, przecież nie wyjmowała go z pudełka, jak znalazł się w jej ręce? Lekki dreszcz strachu przebiegł jej po plecach, zapaliła nocną lampkę i rozejrzała się po pokoju. Nic dziwnego tu nie było. Prócz tego, że na toaletce stało otwarte pudełko z rublówkami, a ona miał w ręce srebrny kluczyk. Rękę z kluczykiem miała zdrętwiałą z zimna i czuła, jak to zimno rozlewa się po całym jej ciele. Wstała, odłożyła kluczyk na miejsce, zamknęła pudełko i schowała do szuflady. Kątem oka, spojrzała przez okno, które wychodziło na ogród, wydał się jej w świetle księżycowym jakiś drapieżny i przez ułamek sekundy widziała jakby coś się tam poruszyło. Szybko poszła w stronę łóżka, nie spoglądając więcej w okno, nie zgasiła lampki, zasnęła przy zapalonej, ale do rana już nic więcej jej się nie śniło.

Nie opowiedziała tego Karolinie, nie chciała jej straszyć, a poza tym podświadomie wiedziała, że to było skierowane tylko do niej. Choć prawą połowę ciała wciąż miała zdrętwiałą od zimna kluczyka. Postanowiła od dziś zacząć poszukiwania i widziała, że zacznie od strychu.

Najpierw jednak musiała Karolinie pomóc w dostaniu się do Białegostoku, więc rano poszła do sklepu Andrzeja, który zgodził się ją odwieźć.
Wraz z Andrzejem odtransportowali ją na dworzec, Karolina oczywiście obiecywała, że gdy tylko będzie mogła, to zaraz przyjedzie. Andrzej zaczął sobie żartować, lekko kokietując Karolinę, że powinna, bo nie poznała jeszcze jego brata Jurka, który jest kawalerem i dobrze prosperującym weterynarzem, co w Karolinie wzbudziło zainteresowanie.
Potem w drodze powrotnej Ela próbowała się dowiedzieć czegoś od Andrzeja o młodej, zapewne nieszczęśliwej dziewczynie z jej rodziny, ale on nic o tym nie wiedział. Odsyłał ją do swojej mamy, ufając, że ona może coś o tym wiedzieć, wszak wraz z babcią Leokadią, wciąż dyskutowały na tematy rodu.