Radykalny tekst o Buzku

Bardzo to śmieszny pomysł bym miał się radować z wyboru Buzka na szefa Parlamentu Europejskiego. Nikt mnie oczywiście nie zmusza bym się cieszył, ale po przeczytaniu sporej ilości komentarzy czuję się trochę głupio, zupełnie jak jakiś maruda i niemalże wróg ojczyzny.

Nie cieszę się, bo jak mam się cieszyć skoro nie cieszy mnie istnienie Parlamentu Europejskiego? Choćbym nie wiem jak różowe okulary zakładał nieodmiennie widzę bandę sowicie uposażonych darmozjadów, których jedyną pracą jest zabawa w politykę. Bo to jest zabawa, nie żadna polityka. Nie cieszą mnie też hordy ojropejskich urzędasów, ponieważ ich rządy przypominają Grzesia z wierszyka dla dzieci, niosącego w dziurawym worku piasek przez wieś. Reszta jest zagadywaniem rzeczywistości.

Już na poziomie rządów krajowych mamy do czynienia, nie tylko w Polsce, ale dosłownie w całej UE z rządami przerażonych postpolitycznych kukieł.
Taki Sarkozy na przykład! ( jest świetny jako przykład )
O Francjo! Słodka Francjo, jakże nisko upadłaś! Rządzi tobą facet, którego starannie odmierzoną zaletą jest to, że potrafi przemówić do narodu używając 300 słów, co wychwala na twitterze Eryk Mistewicz, dając go za przykład naszym rodzimym kukłom.

Ale co tam Sarkozy czy inny Brown? Wróćmy do naszej dumy narodowej, Buzka naszego pospolitego. Przecież to polityczna niemota! Może jest tak, że akurat pasuje w tym miejscu?
Być może, ale jaka to rekomendacja? Jaki powód do dumy?
Widziałem naszego premiera jak się ekscytował tym wyborem. Ostatnia paróweczka, panie Donaldzie!

Sukces podobny do sukcesu osiągniętego dzięki wysłaniu Hermaszewskiego w kosmos przy pomocy sowieckiej rakiety! Jako dzieciak się z tego nalewałem, pokazując start mojemu chomikowi, tłumacząc mu przy okazji żeby nie uciekał na balkon, bo też tak skończy.

Mięciutki jest Buzek jak plastelina. Jego retoryka jest pusta i przymilna. Jego uległość jeszcze niedawno była przysłowiowa.

Ale okazuje się, że ludzie go kochają i właśnie na niego chętnie głosują – Koś może mi tu sontrować.

No, kochani, przy takim wyborze, jaki stwarza nasza klasa polityczna nie jest to osobliwa sztuka. Mniejsza z Buzkiem, ale pamiętajmy, że po dwóch i pół roku zastąpi go na stanowisku niejaki Martin Schulz.
To jest dopiero idiotyczna postać ojropejskiej lewizny!
Dosłownie nie wiem, czy śmiać się czy płakać?

Doprawdy mamy przywódców akurat na ciężkie czasy! A teraz nadchodzą takie, że nie da się zagadać tego „na okrągło” Nie da się ludziom jeść poprzez zwiększenie ilości konferencji prasowych, ani dzięki postpolitycznemu lansowi.

Ale znowu nasz Buzek przy takim następcy będzie jak „sam świątobliwy cadyk”
Dalejże go w premiery, jeśli Tusk awansuje na prezydenta.

Buzek, Tusk, Sarkozy, Brown, Berlusconi, stu innych … und Obama zaatakowany przez prompter z którego czytał swe Obamowe mądrości.
To są nasi mężowie opatrznościowi, dzięki którym wszystko będzie dobrze a nawet lepiej.

Tylko, dlaczego ciągle przypomina mi się, jakby to było wczoraj, taka oto scena.
Wąską ulicą starodawnego Rzymu w otoczeniu swych gwardzistów idzie Korneliusz Sulla. Piętrzą się wokół wysokie na pięć i więcej pięter drewniane domy. Krzyk, krew płynąca korytami rynsztoków a za nimi burza ognia. Uzbrojony w miecz w drugiej ręce niesie pochodnię i osobiście raczy wzniecać pożary. Z najwyższych pięter kobiety, starcy i dzieci miotają w niego wszystkim tym, co się do miotania nadaje, ale on idzie dalej osłonięty tarczami.

Kogo przytomnego na umyśle taka wizja może cieszyć? Mnie nie cieszy na pewno, bo niespieszno mi stać się mięsem obracanym w maszynie historii, ale na Boga, by zachować pokój wewnętrzny, Europa musi być silna. I nie chodzi tylko o pieniądze czy ilość zgromadzonej broni. Potrzeba ludzi!

Ludzi nam potrzeba, nie postpolitycznych kukieł. Życie i byt kilkuset milionów Europejczyków to nie jest teatrzyk kukiełkowy ani jakaś rewia.