Dom Elżbiety XCIX

Walił z całym impetem, jakby coś się paliło. Oboje spojrzeli na siebie wymownie i Piotr poszedł otworzyć. Idąc nadal był co najmniej zdziwiony, że ktoś dobija się w ten sposób, mimo, że wszyscy we wsi wiedzieli, iż Elżbieta jest w szpitalu.

- Kto tam? – Zapytał przy drzwiach z lekką irytacją.

- Nazywam się Karolina Walczak, przyjechałam do Elżbiety – odezwał się damski głos.

Piotr otworzył. W drzwiach stała młoda, piękna kobieta o ciemnej cerze i bujnych kręconych, czarnych włosach.

- Ty, to pewnie ten doktorek? – Zapytała bez wstępów – Mnie już zapewne znasz, jestem Eli przyjaciółką? Ela się zapewne ucieszy, że wyrwałam się z tej Warszawy szybciej – uśmiechnęła się wchodząc do holu.

- Wybaczy pani – Piotr zaczął mniej pewnie – Elżbieta teraz śpi. Jest bardzo chora. Zapraszam do kuchni, gdzie wraz z moim przyjacielem księdzem mamy zamiar zrobić sobie herbatę. Fakt, nikt się tu dziś pani nie spodziewał – powiedział podejrzliwie – a Ela najmniej. Może będzie to dla niej miła niespodzianka – zakończył bez entuzjazmu.

- Jestem Karolina – powiedziała jeszcze raz, bardziej dobitnie – Ela mnie na pewno potrzebuje. Wiem, zawiodłam ją, ale naprawdę szybciej nie mogłam. – Powiedziała tajemniczo.

- Nie wiem, nie obchodzą mnie wasze relacje. Mnie chodzi o nią, a wiem, że jest bardzo chora. Wie pani, co ona tu ostatnio przeżyła?

- Coś mi wspominała o duchach przez telefon. Ale coś stało się z moją komórką wyobraża sobie pan? Roztopiła mi się w rękach. I bardzo się o Elę zaczęłam bać, zwłaszcza, że nie dawała żadnego znaku życia. A ja trzy razy próbowałam się do niej dodzwonić, wreszcie po prostu przyjechałam.

- Wyobrażam sobie – Piotra zainteresowały słowa Karoliny. – Moja też się stopiła. A podejrzewam, że po prostu Eli komórka się rozładowała i leży gdzieś w domu. Ona była w szpitalu, nieprzytomna, sama na własną prośbę wróciła i…wie pani, trudno mi o tym opowiadać, bo zawiodłem, pozwoliłem jej iść tu samej…

- Piotr, kto przyszedł? – We drzwiach kuchni pojawiła się okrągła twarz księdza – O witam panią – Janusz spojrzał na Karolinę podejrzliwie – jest pani znajomą Elżbiety?

- Tak. Ale widzę, że Ela już poczyniła szerokie znajomości, jak na dziedziczę przystało i doktor i ksiądz – powiedziała zjadliwie, jakby to, że ich tu spotyka nie tylko jej nie cieszyło, ale było jej przykre.

- Zapraszamy dalej, właśnie zaparzyłem herbatę Eral Grey – Janusz próbował ukryć niechęć do Karoliny, bo nie zrobiła na nim dobrego wrażenia.

Kiedy potem siedzieli w kuchni popijając herbatę, wciąż patrzyli na siebie dość nieprzychylnie. Jakby nawzajem próbowali wybadać pobudki jakimi się nawzajem kierowali.
Wtedy z pokoju Ela zawołała Piotra.

Piotr zniknął za drzwiami kuchni, a Janusz spoglądają na Karolinę nagle zapytał:

- Po co tu przyjechałaś? – Dziwne zapytanie wprowadziło Karolinę w jeszcze większe zakłopotanie.

- My się znamy? – Zapytała zdezorientowana. Janusz przecząco pokręcił głową.

- To skąd u księdza ten ton?

Ten uśmiechnął się zagadkowo.