Przy sobocie zdjęcia z rodzinnego albumu

Mamy tutaj zdjęcie z roku 1930. Zygmunt Jarecki z Natalią ( jeszcze przed chwilą Bielecką ) Charakterystyczne dla Jareckich (24 lata) wysokie czoło i drobniutka - jak mówił - "moja muszka" Przypasował pewnie pradziadkowi jako wojak zawodowy. Pisałem kiedyś na blogu o moim dziadku i pewnie będę jeszcze pisał, bo mam o nim wiele do opowiedzenia. Fragment tekstu, który napisałem gdy zostałem dziadkiem. Dla znawców bloga. Ten groźny to jego teść!

"Być jak dziadek Jarecki"

Zostałem dziadkiem i w pierwszym, zabarwionym lekką paniką odruchu, uciekłem z Internetu, by przetrawić te nowy status, status dziadka! Swoją drogą, co to za beznadziejne słowo „status”! Dziadek to co innego, a jeszcze „dziadek Jarecki” – Jak to fajnie brzmi!

Zdarzało się, że z miłością wspominałem na blogu o moim własnym dziadku, Zygmuncie Jareckim, facecie – przedwojennym żołnierzu, który zaraził mnie dziwną miłością do książek, historii oraz do posiadania własnego zdania na każdy temat. Nie mam pojęcia, czy ja dostanę taką szansę, jaką dostał Zygmunt – przecież kumpel w „dziadowaniu”
Dziadek to i dziadek tamto… a teraz, jeśli ktoś gdzieś wspomni o dziadku Jareckim, będzie miał mnie na myśli. O Cholera!





Tutaj dziadek z blogerem Jareckim na kolanach. Dziadek zmarł w Wigilię 1973 roku. Mecz na Wembley zdążyliśmy jeszcze obejrzeć razem i chyba nigdy nie byłem tak bliski dostania od dziadka po tyłku. Kibicowałem Anglikom. Kibicowałem z pełnym przekonaniem i nie była to żadna fanaberia dziesięciolatka. Okres angielski miałem i tyle!

To zdjęcie poniżej. Hej, to jest pamiątka sportowa i bardzo golińska. Na tej fotce jest mój śp. Teść jako - uwaga - czołowy gracz drużyny koszykarskiej LZS Polonia Golina! Tak, mili państwo - dopóki nie przeniesiono takich gier, jak kosz czy siatka do hal sportowych, zespoły z małych miasteczek grywały w okręgowych ligach. Tata Iwony siedzi - pierwszy po prawej. Był najniższy w drużynie ale nieźle rozgrywał. Oczywiście grywał też w nogę. Sportowcy ówcześni byli bardziej ...no tacy wielobranżowi. Później, jako kibic wyróżnił się poza kibicowaniem - nabiciem sędziego, bo nie lubił krętactwa.
Stanisław Grzegorek - niestety nie zdążyłem go już poznać.





A tutaj moi rodzice. Jadwiga i Jerzy. Spłodzili Jacka i zostawiwszy go dziadkowi na kolanach poszli się bezczelnie bawić w Sylwestra 1963/1964. A Gomuła sobie rządził jak jakiś byk!