niedziela, 22 maja 2016

Demokracja jest ułomna, ale...


Demokracja jest ustrojem ułomnym, podobnie jak wszystkie znane nam ustroje, ale stwarza w miarę stabilne ramy rozwoju, a przynajmniej trwania społeczeństwa. Czy jest projektem tymczasowym, czas pokaże. Obecnie demokracja jako idea wyboru władz ustawodawczych w drodze wyborów powszechnych, znajduje się na fali wznoszącej, a mandat wyborczy stał się orężem wymierzonym w tak zwaną demokratyczną nadbudowę, której autonomia podkopuje samą istotę, sam kamień węgielny ustroju. Rzecz w tym, że zabezpieczenia stworzone, by zapobiegać wynaturzeniom demokratycznie wybranej władzy, stały się wyrazicielami i gorliwymi obrońcami grup pasożytujących na współczesnym państwie, a co za tym idzie, na jego obywatelach. I nie jest to, wbrew obiegowej opinii, jedynie nasz, polski problem. Mamy o tyle dobrze, że znajdując się obecnie w centrum wydarzeń, mamy lepszy ogląd rzeczywistości, a co za tym idzie tego, co wkrótce przetoczy się przez Stary Kontynent.

Na razie, mniej lub bardziej skutecznie, światem zachodu, wbrew pozornej różnorodności, rządzi jedna idea i jeden realizujący ją establishment, dla którego wszelkie odstępstwa, jakie mają coraz częściej miejsce w poszczególnych państwach są śmiertelnym zagrożeniem.

Nie po to w upartym, kilkudziesięcioletnim procesie indoktrynacji wmówiono ludziom, że polityka jest złem, od którego należy się trzymać z daleka, a obowiązek obywatelski to akt głosowania na jedną z dwóch, czasem trzech akceptowalnych dla establishmentu partii, by teraz cierpieć z powodu jakiegoś demokratycznego wzmożenia. Nie jest przypadkiem i moim zdaniem, nie ma tu wiele do rzeczy poziom życia, że zagrożenie wykluwa się w krajach dawnego bloku wschodniego. Tutaj ludzie, pogardzani przez miejscowe i zamiejscowe elity, przez dziesięciolecia mieli do czynienia z najczarniejszą, czyli czerwoną polityką i odczuli na własnej skórze różnicę pomiędzy pięknymi, górnolotnie brzmiącymi deklaracjami a rzeczywistością, którą była zawsze sowiecka nahajka. 

Pamiętajcie, że jeśli w sferze publicznej pojawiają się ludzie opowiadający o swojej apolityczności, czy wołający o merytoryczną, niepolityczną dysputę, o odrzucenie partyjnych barw i apelujący o wspólną pracę dla dobra społeczeństwa obywatelskiego, to... Oczywiście możecie z nimi rozmawiać, klaskać im, ale radzę sprawdzić najpierw, czy pod marynarką, albo za paskiem starannie wyprasowanych spodni, nie kryją śmiercionośnej broni, której lufa aż się rwie, by swoim lodowatym wylotem dotknąć waszych pochylonych karków. W wersji łagodniejszej, sprawdźcie, czy nadal jesteście posiadaczami własnych portfeli.

Najgłośniej o zagrożeniu demokracji krzyczą ludzie, dla których wolny głos społeczeństwa, własną pracą opłacającego ich przywileje mają za nic. Istotne są właśnie szeroko rozumiane przywileje, bo tu nie chodzi tylko o władzę, czy stały przypływ gotówki, ale przede wszystkim gwarancje ich nienaruszalności, z możliwością dziedziczenia włącznie.

Nie jest przypadkiem, że w naturalnym odruchu przedstawiciele naszej, pielęgnującej własny etos, a dzisiaj zagrożonej klasy próżniaczej pognali po pomoc do wypróbowanych towarzyszy w łajdactwie i pomoc taką, choć wątłą i nieadekwatną do skali zagrożenia, natychmiast otrzymali. Zdają sobie jednak sprawę, że w tej dziwacznej wojnie z własnym społeczeństwem, ich wkład własny jest zbyt mizerny. Oparcie narracji na kłamstwie i mnożeniu inwektyw na przemian z górnolotnymi frazesami, nie wróży opozycji sukcesu, tym bardziej, że potencjalni interwenci mają podobne, a nawet poważniejsze problemy. 

Ogólnie jest tak, że coraz trudniej okiełznać europejskie narody bez użycia nagiej, bezwzględnej przemocy. Dawne post wojenne lęki zestarzały się razem z ich głosicielami. Argumenty lewackich łajdaków wyniesionych na piedestały autorytetu, zamiast poklasku w najlepszym przypadku trafiają w próżnię. Czasy, w których byle łachudra pouczał zdumionych tubylców o europejskich wartościach minął bezpowrotnie. Okazało się, ku zdumieniu elit, że ludzie przestali lubić bycie poniżanymi i ogłupianymi i co najgorsze, okradanymi przez własne elity.

Pytanie jest jedno. Czy broniąca się, zagnana w kąt bestia, rozleje krew.

Demokracja jest ustrojem ułomnym, ale strzeżcie się zwolenników rządów silnej ręki i pamiętajcie, że jedyna możliwa w przewidywalnej przyszłości dyktatura, to dyktatura w obronie zagrożonego establishmentu, mająca na celu przedłużenie jego agonii.  Potem i tak wiatr historii rozwieje resztki tego świństwa, a przyszłe pokolenia wzruszą ramionami na wspomnienie naszej dziwacznej cierpliwości, pokracznej córeczki lęku i braku wiary.


czwartek, 12 maja 2016

Brawo Bartłomiej Sienkiewicz, brawo PO, brawo wszystkie służby!



Przed chwilą w TokFM, Bartłomiej Sienkiewicz, były minister spraw wewnętrznych i koordynator służb specjalnych, ogłosił swoje głębokie przemyślenia na temat działań, mających chronić obywateli Polski przed zagrożeniem terrorystycznym. Przy milczącej akceptacji redaktor Paradowskiej, orzekł, że takie ustawy są akceptowalne tylko...

PO ZAMACHU PRZEPROWADZYM NA TERENIE KRAJU, KTÓRY Z POWODU ZAMACHU UCIERPIAŁ, A POLSKA NA RAZIE JEST KRAJEM BEZPIECZNYM.

Następnie przywołał przykład Patriot Act, uregulowań wyjątkowych we Francji, a nawet Churchilla, który ograniczył część praw obywatelskich, gdy zorientował się, że wybuchła wojna. To jest tak nieprawdopodobna wypowiedź, że w zasadzie nie ma sposobu, żeby ją sensownie skomentować. 
Uzasadnienie, świadczy o tym, że nie był to lapsus, a efekt głębokich przemyśleń byłego ( o, Bogowie! ) ministra.

Słuchajcie codzienni pasażerowie metra, zwolennicy kręcenia się po mieście autobusami, gromadzenia się na meczach, koncertach, czy w innych zatłoczonych miejscach. O wasze bezpieczeństwo dbał facet, który, by zająć się waszym bezpieczeństwem, czekał aż kilku, kilkunastu, czy może więcej ananasów z waszego zacnego grona, zostanie wyniesionych na tarczy wybuchu do nieba, czy gdzie tam chcecie się udać post mortem.


Brawo Bartłomiej Sienkiewicz, który sam na sobie przeprowadził audyt. 

wtorek, 10 maja 2016

Audyt. Nauka dobrym, smutek złym


W odwecie za dorsza, wykrytego przez Julię Piterę, Prawo i Sprawiedliwość posunęło się w swojej nikczemności do audytu. Z publicznych wypowiedzi polityków Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego wynika, że dzisiejsza opozycja, wprost nie może się doczekać jego publikacji. Wcale się temu nie dziwię, ponieważ ci zacni ludzie nadal żyją w świecie, w którym dosłownie wszystko można zagadać, przy pomocy bratnich mediów. Przyjęty przez rząd tryb kontroli, jej długotrwałość i dotychczasowe doświadczenia z podobnych, demaskatorskich działań Prawa i Sprawiedliwości sprawiają, że elity poprzedniej władzy czują się zupełnie bezpiecznie. To, że spadną jakieś mniej istotne głowy partyjnych wykonawców, nie wpędza ich przecież w żadną traumę, zgodnie z zasadą, że w czasie wojny, należy liczyć się ze stratami.

Straty wizerunkowe? Utrata elektoratu? Mieliby bać  się strat wizerunkowych po tym, co usłyszeliśmy w  knajpianych nagraniach. Elektorat się tylko zmobilizuje, otorbi w poczuciu zagrożenia i z tej torby będzie razem ze swymi liderami pokrzykiwał o politycznej zemście. Nie ma na świecie, na białym, argumentu, który dotarłby do człowieka, uważającego Ewę Kopacz, razem z tym jej Miśkiem, za dobrego premiera. Pozostali mają też wyrobione zdanie na temat rządzących przez lata partii, co nie znaczy oczywiście, że publikacja wyników audytu nie jest potrzebna. Każda informacja, pokazująca, jak wygląda zaplecze i mechanizmy realnej władzy jest na wagę złota, ponieważ przyda się nie tylko w  przyszłości, ale od razu powinna zadziałać, jak wylane na głowy urzędników pośledniejszego płazu wiadro zimnej wody. Polityka, polityką moi drodzy, ale gdy przychodzi co do czego, zostajecie sami i swoich niedawnych mocodawców możecie posłuchać, jak ubolewają nad waszym losem w telewizji. Taka pedagogika.

Aleksander Krawczuk pisząc o cesarzu Nerwie, wspomina o Juliuszu Frontinusie, konsulu i wieloletnim namiestniku Brytanii, człowieku, którego pod względem sprawowanych urzędów, wiedzy i godności, aż wstyd przywoływać przy okazji komentowania rządów PO-PSL. (Mam nadzieję, że jego duch, raczy mi wybaczyć to nadużycie) Ucichł szczęk oręża, grzmot kroków maszerujących legionów, w pył rozpadły się zaszczyty a po  ruinach Cesarstwa, przechadzają się turyści, uzbrojeni we współczesną naiwność. 

Juliusz Frontinus pojawia się przed wami, jako audytor i reformator akweduktów. Oto stary cesarz stawia swojemu rówieśnikowi zadanie uporządkowania w Rzymie stosunków wodnych. Brakuje wody pitnej dla pospólstwa, wysychają publiczne ogrody i liczne fontanny, za to należące do tamtejszych elit, mają się znakomicie. Na dodatek, z urzędowych raportów wynika niezbicie, że i tak akwedukty dostarczają więcej wody, niż dają, zaopatrujące je źródła. Frontinus zaczyna, od zarządzenia szczegółowego audytu, o którego wynikach sam pisze tak:

„...co albo wskutek sprzeniewierzeń wodociągowców przechwytywano, albo też marnowano wskutek niedbalstwa, pomnożyło ten zasób, jak gdyby zostały odkryte nowe źródła. Ogólną liczbę prawie podwojono i rozdzielono wedle tak dokładnej repartycji, że dzielnicom obsługiwanym przez jeden akwedukt można było przydzielić wiele akweduktów” *

Ten głos, głos zmarłego w sto trzecim roku naszej ery polityka, inżyniera, wodza i pisarza, jasno wskazuje na korzyści płynące ze szczegółowych audytów. Nie wiem, co stało się z zarządzającym akweduktami przed Frontinusem, ani z wodociągowymi przeniewiercami, ale mam wrażenie, że nie zostali przesunięci na podobne, równorzędne stanowiska.

Audyt to nie polityczna sensacja, obliczona na zdobycie jednego więcej procenta poparcia. Jego sens tkwi we wnioskach i możliwych do wdrożenia procedurach naprawczych. Czy ktoś zasłuży na nazwanie go współczesnym Frontinusem?


*Przytoczony fragment pochodzi z książki Juliusza Frontinusa „O akweduktach miasta Rzymu” przełożonego przez profesora Cezarego Kundrewicza i wydanego w Polsce, roku pańskiego 1961.

poniedziałek, 9 maja 2016

Nasze medialne i polityczne Dżejmsy Bondy


James Bond, jak ogólnie wiadomo, posiadał coś, co Fleming nazwał licencją na zabijanie. Było wydawane przez brytyjski wywiad i umożliwiało jego posiadaczowi, swobodny wybór celów, gwarantując agentowi bezkarność, gdyby na przykład "rozwalił' ciężarną zakonnicę przechodzącą przez jezdnię na pasach. W zamyśle autora był to najwyższy dowód zaufania, co stało w jawnej sprzeczności z komunistyczną ideą, głoszącą, że najwyższym dowodem zaufania jest kontrola. Symbolem licencji były dwa zera, zapisane przed numerem agenta. Kto zwiedza świat wie, że dwa zera to symbol, który pełni też bardziej prozaiczną, choć wielce publiczną rolę.
W Polsce, gdzie negatywne konotacje słowa „agent” znacznie wyprzedzają te pozytywne, a instytucjonalna bezkarność, choćby i tajna, też nie wywołuje nadzwyczajnej aprobaty, uznano za wartość samą w sobie, wydawanie podobnych licencji, gwarantujących ich posiadaczom bezkarność kłamstwa i manipulacji. Pierwsze, jeszcze nieśmiało, wydano przed czerwcowymi wyborami w osiemdziesiątym dziewiątym, gdy akurat wygaszano część starych, które na skutek bezwzględnej mądrości etapu, jak raz traciły ważność. Potem poszło z górki, a skończyło się kilkanaście lat temu, wydaniem licencji zbiorowych. Z angielskim Bondem łączy je symbolika dwóch zer i powoływanie się na autorytet nadrzędny. Z braku korony, stał się nim dobrostan tak zwanych elit, w znacznym stopniu składających się właśnie z posiadaczy tychże licencji, dla niepoznaki przykryty rozmaitymi, ale zawsze górnolotnie brzmiącymi hasłami.
Doskonale widać to teraz, w chwili, gdy złowrogi Naród zszedł z wyznaczonej mu drogi i nie bacząc na rozstawione wszędzie tablice ostrzegawcze, rozsiadł się na przydrożnej łące. Niektórzy, co złośliwsi jego przedstawiciele zaczęli wyrywać tablice, by zrobić z nich ognisko. Ktoś podobno pojechał nawet po kiełbaski. W tak ponurych okolicznościach przyrody, poukrywane w tajnych kieszonkach, albo po prostu w majtach licencje, zaczęły nieprzyjemnie ciążyć.
- Jak to się stało, że ktoś śmie prostować nasze kłamstwa? – szepczą do siebie, spozierając na Naród z bezpiecznej odległości przez lornetki.
- Śmieją się z nas, lżą, a co najgorsze, zamiast obiecanej manny, z nieba nie leci zupełnie nic.
 Realiści, bo i tacy są w ich gronie, wskazują na zbliżające się chmury tak ciemne, że sprawiają wrażenie, jakby niosły w sobie, już nie grad, a kamienie. A było tak pięknie! A miało być jeszcze piękniej...
- Stuzłotówkami mieliśmy zapalać cygara, jak Globisz w filmie naszego Wajdy i tańczyć, tańczyć bez końca! – Potem przypominają sobie, że Olbrychski zarżnął roztańczonego Globisza i naraz tracą humor, z niepokojem patrząc w ciemniejące niebo.
- A kibole Legii chcą nas wieszać. Trzeba donieść, żeby ich wykluczyli z tych pucharów.
- Ale nie wszyscy, przecież to tylko margines, a jak doniesiemy, diabli wiedzą, co będzie.
- Ale donoszenie jest dobre, sam o tym donosiłeś na antenie.
- Dobre, dobre...ale Pro publico bono! Tfu, znowu mi ten Olbrychski stanął przed oczami.
- Bono? Bono daleko, a kibole blisko – rozpłakał się adept, którego licencja, była ostatnią wydaną oficjalnie.
I tak obserwują, liczą autorytety, nakłady. Szukają idioty, który pierwszy wyskoczył z tą ćwiercią miliona demonstrantów, a czas sobie płynie i płynie, a drzewa w lasach rosną i rosną. Zostawiam ich, bo to nudne, zajmować się tym przewidywalnym do bólu tłumkiem kłamców i licencjonowanych łajdaków.
Boję się tylko, że gdzieś na zapleczu, być może w jakimś magazynku należącym do TVP, albo może w jakimś innym miejscu, ktoś nadrukował stertę nowych, pięknie biało-czerwonych licencji i właśnie teraz, na zmianę śliniąc palec i drapiąc się w czuprynę, układa całkiem nową listę. Listę osób, którym wręczy licencje, na której każdy kolejny numer będzie poprzedzony dwoma zerami. 

niedziela, 8 maja 2016

Koniec świata


Sobotę spędziłem w ogrodzie, imając się zajęć pilnych i pożytecznych. Na przykład, leżałem na kocu w ażurowym ćwierć cieniu orzecha i poczytywałem całkiem niezłą „Mroczną wieżę” Kinga. Rzucałem też w głąb studni, uwiązane na lince wiadro, po czym pilnie i starannie podlewałem grządki, ale przede wszystkim podziwiałem różnorodność i ruch panujący wokół mnie. Byłem antypodróżnikiem, stacjonarnym obserwatorem, spoczywającym kolosem dla pszczół i bąków, skromnych pracowników natury, dla niezliczonych wróbli, mazurków i pleszek, które najwyraźniej uznały, że moja stała obecność, w jakiś sposób zabezpiecza ich kruche życie przed sąsiedzkimi kotami, które co kilkanaście minut paradowały w zasięgu mojego wzroku, budząc oburzenie czujnie spoglądających z balkonu  Róży i Azy.
Te maleńkie, skromne, wszechobecne ptaszki podtrzymywały przez cały dzień mój dobry nastrój. Na przykład rozrywkowy wróbel, który każdą turę przeglądania trawnika kończył na młodym krzaku czarnej porzeczki, gdzie kolejno huśtał się na wszystkich siedmiu gałązkach, by w końcu wrócić do gniazda, które założył w ścianie, zbudowanego z pustaków budynku gospodarczego sąsiada. Wyglądał potem z tej swojej betonowej dziupli i groźnie nakrzyczał na mnie, gdy zmęczony słońcem, chciałem rozłożyć się z książką w cieniu jego prywatnego muru. Teraz jest wpół do szóstej. Wyglądam przez okno i widzę, że on też wygląda przez swoje. Ciemniejsza plamka na szarej płaszczyźnie. A może to jego wróblowa żona?
Przez te swoje pilne zajęcia przegapiłem początek wiadomego marszu. Kiedy zajrzałem do domu o czternastej, maszerowali w najlepsze. Moja zacna teściowa akurat prasowała, oglądając te popisy. W wieku siedemdziesięciu dziewięciu lat, nabrała zwyczaju umartwiania się oglądaniem telewizji informacyjnych. Jeśli celem marszu było zdenerwowanie mojej teściowej, cel został zrealizowany. Wymieniliśmy kilka bardzo cenzuralnych, nacechowanych powagą uwag.  Teściowa zauważyła, że maszerują głównie rozwydrzone baby i stare durne dziady. Akurat, chyba w ramach powtórki najciekawszych wydarzeń,  z ekranu wykrzykiwała posłanka Gasiuk-Pihowicz.
- Jak byłam młoda, też takie ZMS-ówy tak wykrzykiwały, tylko nie na PiS, a na Amerykę.
- Pewnie nawet podobnie, bo w Ameryce ciągle przecież łamana była demokracja – zauważyłem.
- Tak, i o podżegaczach wojennych... – Teściowa, aż trzasnęła żelazkiem, ustawiając je do pionu i poszła napić się herbaty, a ja z pełnym kubkiem wróciłem do moich wróbelków i kingowego Rewolwerowca, który szedł i szedł, a pustynia zdawała się nie mieć końca. Dobrze zrobiłem, bo już wielki czarny kocur rozłożył się między grządkami i udając, że najpilniejszą rzeczą jest lizanie przedniej łapy, pilnie przypatrywał się wróblom penetrującym koc, na którym uprzednio leżałem.
- Nic z tego, przyjacielu – powiedziałem.
- Głupi KODziarz – fuknął kot i poszedł szukać szczęścia, gdzie indziej.
Zbliża się szósta. Zapowiada się kolejny, przepiękny majowy dzień. Ptaszki ćwierkają jak szalone. Moje suczki śpią sprawiedliwie na swoich fotelach. Na dzisiaj, koniec świata nie jest przewidywany.