O Mistrzostwo Europy 5. Zapach trawy

Kiedy byłem chłopcem, pory roku ocenialiśmy przez pryzmat przydatności boiska do gry. Wbrew powszechnym sądom, zima nie była najgorsza. Mróz i śnieg w żaden sposób nie powstrzymywały nas przed grą. Kto nie kopał piłki w kopnym śniegu, nie wie jak fajnie można się rzucać, robić wślizgi i ile jest przy tym śmiechu, gdyż śnieg w znacznym stopniu niweluje różnice techniczne między graczami. Albo, ile osobliwej przyjemności sprawia rozsupływanie zamrożonych, pokrytych lodem sznurówek trampków, ukrywanie przed mamą piłkarskich ekscesów i jak intensywnie czerwoną gębę można mieć przedzierając się przez śnieg na lewym skrzydle, by zacentrować do kolegi, który w czapce z pomponem szarżuje na bramkę bronioną przez desperata w kusej ortalionowej kurteczce.

Najgorsze były marcowe roztopy. Śnieg zamienił się w błotnistą breję, a tu pierwsze powiewy ciepłego wiatru, a tu słońce wyglądające lufcikiem maleńkim. I na każdej przerwie zbiegaliśmy na nasze piaszczysto-gliniane boisko, sprawdzić, czy może ten wiaterek przez trzy kwadranse...

Grać się chce tak, że plac na którym zapadamy się po kostki w błoto, wydaje się coraz znośniejszy, prawie dobry. Może jutro? Ale przecież dziś, dziś! Po lekcjach taszczymy z osiedlowego sklepu kilka wyżebranych kartonów, które rozkładamy pod bramkami, żeby bramkarze mogli bronić w komfortowych warunkach.

Nie napiszę, jak wyglądałem przemykając do domu, jak szczoteczką moczoną w wodzie próbowałem doprowadzić „szkolne spodnie” do porządku, ani jak je suszyłem maminą suszarką, albowiem nie ma bezinteresownej miłości bez poświęceń.

A teraz czytam pytania zdziwionych, co ja w tej piłce widzę? Jest tyle ważniejszych spraw godnych opisania, a ja strzępię klawiaturę, dzień po dniu podbijając bębenek piłkarskich emocji, gdzie korupcja, milionowe gaże i chamstwo. Czy nie powinienem dorosnąć?

Najlepsze były wakacje.

Wstaję rano z takim bólem nóg, że z trudnością człapię do łazienki. Ledwie zmoczyłem gębę, ledwie zacząłem szykować sobie śniadanie, już pod balkonem głosy liczne.

- Jacek, wyjdziesz?

Twarze wesołe, wzniesione ku trzeciemu piętru. No, przyszli do posiadacza piłki, nie z samej sympatii, przecież.

- Zjem coś – odkrzykuję.

- To rzuć piłkę!

Jasne, piłki się zachciało. Kanapkę w dłoń, klucz do kieszeni i na dół, cuchnącą lizolem klatką schodową. Potem graliśmy. Składy się zmieniały, gracze pędzili na obiad, wracali z obiadu. Wraz z upływem czasu pojawiało się więcej piłek, chętnych do gry, możliwości. Zawsze spóźniony na kolację, zawsze z otartymi do krwi kolanami... Wspinałem się po schodach jak alpinista. Jeszcze dwa piętra, jeszcze jedno...

I ktoś się teraz pyta, dlaczego emocjonuję się meczami?

Problemem była nowa piłka, ponieważ nowa piłka to odpowiedzialność. Jej właściciel za nic w świecie nie chciał grać na szkolnym boisku, bo za bramką, za zdezelowaną siatką, ulica, a na ulicy auta. Poza tym, wiadomo że na piasku piłka się ściera. Potrafiliśmy całą szajką maszerować rozpalonymi przez słońce ulicami całe dwa kilometry, by grać na łące, na boskiej, intensywnie pachnącej trawie, ku bezbrzeżnemu zdumieniu pasących się krów.

Tam, nie trzeba było słupków, poprzeczek, linii bocznych. Nowiutka, dobrze „nabita” piłka toczyła się dziarsko, od nogi do nogi. Pamiętam siebie w połatanym na kolanach dresie i obowiązkowych skórzanych rękawiczkach, pochylonego, czujnie śledzącego grę, by w odpowiednim momencie wybiec i rzucić się pod nogi napastników, albo pofrunąć, tak pofrunąć, ku żółtemu pociskowi niechybnie zmierzającemu w górny róg wyobrażonej bramki, która tak naprawdę oznaczona była przez dwa stosiki ciuchów i torby z zabranym przezornie piciem.

Jak mam nie ulegać emocjom? Jak na zimno mam analizować szanse naszych, skoro nadal czuję kwaśny zapach ziemi, słodką woń rozgrzanej nadrzecznej łąki i cudowny aromat nowiutkiej skórzanej piłki, którą tulę w objęciach po udanej paradzie? 

Aż krowy podniosły łby, zwabione wojowniczym okrzykiem: Moja!

***

Pozwoliłem sobie na taki osobisty wpis, nim pochłonie nas mecz z Niemcami. To, kto wczoraj wbił i komu wbili, przecież wiecie. Dzisiaj mam zamiar kibicować Węgrom. Zawsze kibicowałem dziarskim Madziarom. Za komuny, razem z Czechosłowakami byli wyjęci spod odium kibicowskiej niechęci, jaką otaczaliśmy drużyny państw bratnich. Poza tym Węgrzy zaliczyli głębszy niż Polska piłkarski upadek. Świetni przed wojną, potem najlepsi w świecie, aż do lat wstydliwych, lat całkiem zasłużonych klęsk. Mam nadzieję, że powoli się dźwigną, czego im szczerze życzę.