sobota, 25 lipca 2009

Opowiadanie część XLIII



- Zamknąłeś drzwi? – Zapytała Agnieszka, Jakubczyka. Nasłuchiwała chwilę, ale szmery ustały równie szybko jak się pojawiły.

- Jasne, za kogo mnie masz? – To pewnie kot, widziałem go jak tu schodziłem.

- Idź sprawdzić – widać, że była zaniepokojona. – Daj mi pistolet.

- Zwariowałaś? A jak to nie kot? – Widać, że był rozdrażniony – wszystko przez ciebie, mówiłem, żeby się szybko z nimi rozprawić – lekko histeryzował – ale tobie zebrało się na zwierzenia i to dla kogo, dla tego sentymentalnego głupca, który był tu potrzebny jak wrzód na dupie.

- Nie pytałam ci się o zdanie, mam jeszcze trochę do powiedzenia, więc idź sprawdzić, czy to kot, ok.?

- Nigdzie nie idę – powiedział już wyraźnie zły. – Jak chcesz sama sobie sprawdź – i ostentacyjnie usiadł na skrzynce.

Całą wymianę zdań obserwowali wszyscy trzej, spoglądając na siebie. Karol i Wiktor porozumiewali się z Magdą wzrokiem. Tyle, że Magda jakby była pogodzona z losem, obydwoje to widzieli w jej oczach i oboje się o nią obawiali, bo ta jej rezygnacja nie wróżyła niczego dobrego. Karol rozejrzał się po piwnicy, choć był tu już, piwnica wyglądała jakoś inaczej. Skrzynki piętrzące się na jednej ze ścian, były odstawione, a za nimi, czego nie zauważył poprzednio, było wejście do drugiego pomieszczenia piwnicznego. Wzrokiem wskazał to Wiktorowi, tamten kiwną głową, a w tym czasie Agnieszka mówiła dalej:

- Powiem wam, choć to już bez znaczenia – głos miała już spokojny, jakby tamta szalona kobieta z jej głowy się ulotniła. – Czemu zamordowałam Ninę? Musiałam, tak jak dziś będę musiała zabić ciebie Karol – uśmiechnęła się smutno – Janusz mnie rozgryzł, zaczął szantażować i uciekł, gdy zaczęłam mu zagrażać, bo nie miał dowodów, że zamordowałam Ewę. Pojechał do Niny i jej wszystko opowiedział, a ta przyjechała i zaczęła węszyć…- urwała nagle i po chwili jakby do siebie wyszeptała– przy Ewie pomógł mi jeszcze prawdziwy Wojtek, tyle, że nie wiedział co naprawdę zrobiłam, a ja wprowadzałam ją w coraz większą psychozę i stan tak silnego zagrożenia, że w końcu, gdy jej powiedziałam, że powinna przestać oddychać, przestała. Był pewien, że to Magda jej zagraża, póki jej nie poznał…- znów zamilkła, jakby rozmyślała o przeszłości. Potem dodała – wiecie jak ciężko zabić człowieka? Rozbiłam jej prawie całą czaszkę, a ona nadal żyła.

- Czemu musiałaś? Przecież i pewnie ona nie miała dowodów – Karol starał się mówić spokojnie, choć to co mówiła Agnieszka było wstrząsające.

- Czemu? Nie znałeś Niny, chciała zabrać Magdę do kliniki, jak zobaczyła w jakim jest stanie. Nie mogłam na to pozwolić, bo wydałoby się, że faszeruję ją lekami psychotropowymi, które wykradałam Wojtkowi.

- Więc to ciało kobiety to ta Nina? – Zapytał Wiktor. – Nikt jej nie szukał?

- Nina mieszkała sama, była Magdy przyjaciółką z domu dziecka, nie miała rodziny. Wynajmowała pokój u pewnej kobiety w Konine. Wystarczyło, że wysłałam do tej kobiety list niby od niej, że musiałam wyjechać i wysłać pieniądze za wynajem. Późnym wieczorem tego dna, pojechałam i spakowałam jej rzeczy, wracając, wyrzucałam je po trochu do różnych śmietników.

- A ty – zwrócił się do Magdy – niczego nie podejrzewałaś?

- Powinnam, ma pan rację – westchnęła – tyle, że Janusz wtedy zaginął, ja za namową Agnieszki brałam proszki, które mi ona „załatwiała” i byłam często nieobecna. Ja jej wierzyłam, że to dla mojego dobra. Widzi pan, to skomplikowane, pamięta pan, że byłam główną aktorką skandalu Janusz – Ewa i potem ciąża, która nie była zasługą Janusza.

- Kto był ojcem?

- Jej mąż – wskazała na Agnieszkę – za to go znienawidziła, a potem namówiła go, by mi odebrał dziecko. A nie pamiętam, by wtedy Nina przyjechała…tyle, że potem gdy się długo do mnie nie odzywała, zapytałam Agnieszki, czy wie co z nią i ona mi powiedziała, że tu była i powiedziała, że zrywa ze mną wszelkie kontakty, bo jestem potworem.

- Jednak miałaś z nim romans? – Nie wytrzymał Karol.

- To nie tak, Jurek to dobry człowiek, wiedział, że wpakowałam się z miłości w związek bez przyszłości, on poznał Janusza i wiedział, że to drań. Chyba przyciągam samych drani – prawda Krzysztof? – Zwróciła się nagle do Jakubczyka.

Tamten spojrzał na Magdę z nieukrywaną nienawiścią, ale nic nie powiedział.

- Ten tu – kontynuowała – to moja pierwsza miłość, wieczny student medycyny, Krzysztof Szarecki.

- Brodacz! – wykrzyknął Karol.

CDN...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz